Ei natt. Måndag 6. juni 2016.

Illevarslande stille ute inn gjennom soveromsvindauget mitt. Som om bilane har stoppa opp for å sjå kva det er som skal til å skje. Ingen døgnville fuglar som gir lyd til vårnatta. Det einaste eg kan høyre er stutte skrik frå ein røykvarslar. Det er snart sommar. Våren er i ferd med å brenne opp.

Så rasar verda saman over meg. Eg kan berre vente på at innsida mi skal vrenge seg ut av kroppen min; opp halsen, forbi hjartet og ut, ut, ut og vekk. Hovudet mitt verker, heile meg dunkar, det er som å bli dabba mot ein vegg med heile kroppen, som om eg er ein ball utan sprett som nokon prøver å slenge spenst inn i. Men svimling kjem til unnsetning og eg fell mot puta. Hovudet mitt er tett og knyter seg saman når eg prøver å puste. Det er så vondt at eg lurer på om det kan sprenge om eg berre ekshalerer litt hardare. Men eg gjer ikkje det, eg opnar munnen, letta over at andinga der er roleg og balansert.

Neste dag køyrer bilane igjen. Veka etter syklar eg forbi ein gauk og drar lukta av sommar så djupt inn i kroppen min som eg klarer. Hos legen må eg svare ja på enda eit spørsmål, men det er ikkje verdas undergang.

Det er berre å grave seg fram igjen frå under verda.

#tb

Vi ser oss tilbake til 2015: sommar. Eg går rundt og tenker på lukta av fryseboks og korleis eg kan formulere henne. Neglene mine begynner å sprekke og flake, eg lærer meg å trakte kaffi og eg sovnar nesten sittande. Eg finn fram den gamle skulesekken min frå ungdomsskulen (som symbol for at dette kan gå like bra som den, og at det er berre til å glede seg), eg slår meg til ro i ein kommune som eg omsider skal få meg venner i, eg gler meg først og fremst. Berre så de veit det: Vel så mykje til fast skulegang som til ein gong for alle å bli ferdig med han.

Eg hadde aldri orka å prøve om eg ikkje var oppriktig overtydd om at det skulle gå bra. Men så gjekk det ikkje.

Om eit mareritt

Kjære O. I draumen var du og R, i éin eller to personar. Eller du avatarisk som R. Uansett var bodskapen – det hender det er ein – at eg måtte forandre meg. Eg måtte slutte å klage og syte – eller bli forlatt. I draumen visste eg at eg måtte få det til, å bli ein ny person. Eller ein gammal, kanskje poenget var. Då eg vakna, blei eg så letta over å sjå at du ikkje låg og stirte på meg med klanderet frå marerittet.

15 kilo mental bagasje

Kjære tysklærar. (Den siste av dykk. Den siste tysklæraren.) Kjære deg som meiner at éin liten sjokolade, ein ubetydeleg smakebit frå EuroShop, går bra. At å smake ikkje er det same som å gi opp. Kva skulle det bety uansett – «det går bra»? For det har gått fire månader nå, og eg ventar framleis på at det skal gå bra. Det går pokker meg ikkje bra. Ikkje eingong tysken går bra – Tyskland tok knekken på den.

Og kjære alle andre som trur og påstår at vegen til «frisk som eit stabilt, oppegåande menneske» går gjennom å unne seg all verdas ikkje-anorektisk oppførsel. Kjære dykk.

Det er ingen som forventar at eg skal ete sjokolade lenger. Eller tvingar i meg vaflar eller smør på brødskiva. Det er ingen som protesterer mot agurk som pålegg. Eg er ikkje eingong sjuk i hovudet som ikkje et kake i selskap, eg er berre blitt ei som takkar nei. Takk, for så vidt. Til trass for min pessimistiske natur, er eg godtruande nok til å innbille meg at alle handlar i beste meining, og at sjølv ikkje sjokoladehendinga i Tyskland var vondt meint. Men det går ikkje bra. Og det som ikkje er vondt meint, kan for pokker ta knekken på eit menneske, det òg.

Eg skulle ønske eg oppriktig klarte å hate så mykje utad som eg tilsynelatande prøver å overtyde om at eg gjer. Eg skulle ønske at ikkje ei einaste, i motsetning til kvar einaste, hat-erklæring var retta mot meg sjølv. Eg hatar å hate meg sjølv. Eg skammar meg over det, eg slit meg ut av det, eg blir endå meir trist enn eg treng å vere. Eg klarer det berre ikkje. Eg klarer ikkje å hate meg sjølv, eg er redd eg skal døy av det.

Eg vil ikkje eingong døy. Det er heilt sant, eg har lyst til å leve. Visst synest eg det er forkasteleg å morde seg sjølv brått og brutalt, men korleis kan nokon som helst – og ikkje minst folk som er glade i meg – godta denne langsame, nedbrytande prosessen i staden.

Om å lese

Mykje kunst er giftig.
Mykje underhaldning er giftig.
Det gjeld å finne noko som ikkje er giftig, så er det verdt det.

09.03.2016

Mens vi køyrer inn i postnummeret mitt, må eg kommentere at her er det jo ikkje vår; skaren ligg framleis over marka her. Dette er ikkje våren, dette er framleis vinteren. Og det skal vise seg at her, her kan vinteren berre skyljast vekk, for soltrålene kjem berre på overvakingsvisitt.

Det er slik det har gått til at kvar heimkomst er ei varm midtvinternatt. Eg rekk ikkje så mykje som å erklære meg vaken frå dvalen før eg kjenner at jammen er eg trøytt igjen, riktig så trøytt.

07.03.2016

Eg klarer ikkje å sitte i fred, eg klarer ikkje å gå i fred, eg klarer ingenting etter lønsj! Ettermiddagen startar der den tek slutt.

Men som eit forsøk på å utsette dei tomme timane, går eg ut i våren og opp til det treet. Der er det fin utsikt. Fin nedsikt. Men ingenting å meddele, ingenting å verken skrive om eller tenke på. Berre verda å sjå.

Eg klatrar ned frå treet, ruslar stien tilbake til huset. Over ein nabohund som gøyr, tenker eg: Eg driv berre og tenker, eg. Eg skriv om tankar og kjensler, ikkje om blikk og hender. Handling er jo i det heile tatt tilhøyrande mine svake sider.

Kva er det å gjere med at nesten alle setningane mine tek til med Eg? Å omtale seg sjølv i tredjeperson? Våren, like spektakulær som tidlegare år, er på plass, omfamnar dagen med ei sol som ikkje berre blender. Men eg går inn i huset igjen, for eg har eit brånande sinn og kalde hender.

#

Kvifor tar du så lett på at eg held på å døy

febb

fy flate
det er nok
nok
nok
nok
nok
nok
nok
nok
nok
(eg gidd ikkje å telje nok-ane!) pokker heller
pokker
søren
fy flate
fy søren
fy flate
fyyyyyyy ffffflaate
eg klikke her asså
eg klikke!!!! eg klikke!!!!! eg klikke!!!!

2016

eg er så lei meg av alt

!!!!!!!!!!!!

(20.01.2015) To draumar:

1
I går drøymde eg så søtt at eg vakna og måtte døy igjen.

2
I natt var eg på ein båt på sjøen, med Queffi. Ho står på båtripa slik ho plar sitte i vindaugskarmen på rommet mitt; ho lener seg utover som om ho vurderer å hoppe enda det er langt ned – veit ho det, kor langt ned det er? – men nå hoppar ho, og kvifor i all verda gjer ho det, kan ho i det heile tatt symje? Eg blir fortvila, må få henne opp, herlighet, kvifor hoppa ho uti sjøen, kva i alle dagar har ho der å gjere. I neste augeblikk er mamma der og hjelper meg, vi kastar ut ein lang mac-ladar (vanlegvis bruker eg berre den korte, utan den lange, tjukke ekstraleidningen), og det er slik vi på eitt eller anna vis klarer å dra Queffi opp i båten igjen, få henne inn i kabinen, halde døra lukka.

Før eg la meg til å sove, tenkte eg på kor mykje vennskap det er i ein katt. Du har vore med meg gjennom tjukt og tynt, du, Queffi, seier eg. Måtte du aldri forlate båten, da søkk skipet.

19 jan. 11:39:44 19 jan. 22:15:54 19 jan. 22:16:13 20 jan. 00:37:27 20jan. 10:27:40

Det er alltid spørsmål om tid, svar om stad, spørsmål om rom, svar om stad, spørsmål om stad.  Eg har kjøpt gule konvoluttar, dei er akkurat passe varme, håper dei varmar. Eit residivets måndag blir eg så tung igjen, men eg klarer å drasse meg sjølv opp og til sengs, og så opp for morgonens skuld, for morgondagens skuld; eg lever framleis éi hending om gongen, same kor naivt langsynt eg er i retning forvandlinga.

Sidan før jul har ein stikkande metallende bak dei nedre framtenna mine fått hakke laus på munninteriøret mitt. Tunga mi er oppskrapt og nesten holete, og somme dagar gjer det vondt å snakke. Somme dagar anstrenger eg meg for å ikkje rispe opp tungespissen, og det er dei same dagane eg tenker at tannlegetimen berre er ein telefonsamtale unna. Andre dagar er det nesten tilfredsstillande å kjenne kor ubehageleg det er: Tenk å sleppe dette.

9 jan. 22:59:11

eg uroar meg ikkje langt, men så lenge det varer, er det ikkje fred å få. ikkje i nattesøvnen, ikkje i dagvaka. verken med taklyset slått av eller sengelampa dempa.

ofte – etter at eg har lurt meg sjølv igjen – lurer eg på om eg nokon sinne kjem til å vere like trygg her som eg ser for meg at eg skal vere før eg eksploderer.

det er ikkje noko minefelt, dette her. det er bombeyr.

2015

eg må grina!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
eg vil ikkje dø!!!!!!!!!!!!!!!!
eg vil bare aldri eta!!!!!!!!!